Dag 181 - Resurrection

Lucia is weer helemaal de oude, met nieuw voorwielophanging aan beide kanten. En ze heeft gezorgd met ons bezoekje aan Pahrump NV dat we ook de andere kant van Amerika hebben kunnen zien, die je als toerist nogal eens mist….

Al en Sandra, die op hun 75e nog steeds een garage hebben, omdat hun oude dag is verdwenen toen de huizenprijzen helemaal onderuit gingen. Ze werken trouwens 7 dagen per week; op zondag zijn ze gewoon open van 9 tot 3. Dan is er de 59-jarige Don, onze monteur, die tussen de middag elke keer naar huis moet, want zijn vrouw kan door ademhalingsproblemen de hond niet meer uitlaten. Hardwerkende mensen die niet willen klagen…

Klanten zien we trouwens ook in de twee dagen wachten. Een oudere vrouw wiens warmtemetertje van de motor in de auto niet werkt (onduidelijk is of het ‘idiot light’ wel werkt), maar de reparatie á $60,00 niet kan betalen. O, en in Pahrump is geen openbaar vervoer noch een taxibedrijf, dus je auto is je vrijheid. Een man die al 6 jaar op één set banden rijdt, waarvan er nu een leegloopt komt ook volgende maand (misschien) weer terug...

En dan het zwangere tienermeisje in de McDonalds (Flurry M&M’s voor Ingrid) en de 2 tienermeisjes in te kleine kleren met hun ‘wazige’ moeder bij het tankstation (blikken Arizona voor Anthony). O, en ik vergeet bijna de jongen die wil solliciteren, maar nog wat gedoe heeft met zijn ‘parole officer’. Daarnaast zit de stad vol met casino’s en bordelen. Pahrump is net zo groot als Schijndel…

Kortom, pech aan Lucia heeft ons ook veel inzicht gegeven in de andere kant van Amerika. Het kletsen met Al en Sandra is wel erg gezellig, naast het feit dat ze ook gastvrij zijn met koffie, WiFi en zelfs ijsjes…

Lucia is dus weer de oude, en dat betekent op maandag terug naar de plek waar we zaterdag strandde, om de toen geplande dag in Death Valley af te ronden. Het rondlopen op 85 meter onder zeeniveau is apart, mede door het bordje “zeeniveau” op de helling van de berg. En heet. De ondergaande zon maakt daarnaast de vallei wonderschoon met alle kleurenpracht van Artist Drive en schaduwen op de Devil’s Golfcourse…

De volgende dag zien we nog Ubehebe Crater en Scotty’s Castle, en weten we ook weer meteen waarom we doorgaan. Er springt namelijk iets over de weg, net voor Scotty’s Castle. Een coyote hadden we al gezien (net als een schorpioen in de wc’s, maar da’s een ander verhaal), maar dit is een?? Kat..?? En ja hoor, we staan oog in oog met een lynx. Het moment dat we elkaar aankijken is magisch, en een van de vele hoogtepunten van deze vakantie. Wat een mooi dier, en de 10 seconden duren eeuwig…

De rest van de dag op eenzame wegen door de Great Basins kan dus niet meer stuk, maar ook hier gaan de mooie landschappen door. Great Basins kenmerkt zich door valleien, afgebakend door bergruggen. Op de loneliest highway in America, die zo heet omdat je urenlang geen bewoning tegenkomt (en weinig auto’s) is dan ook een op-en-neer door bergen, waarna je weer wordt verrast met het volgende uitzicht op lege vlakten. Slapen doen in het kleine nationale park, op 2362 meter boven zeeniveau, na 55 meter onder zeeniveau in Death Valley. De nachttemperatuur zakt daarmee ook van 21 graden naar 4…

Vandaag zijn we verder gegaan naar Salt Lake City, waar we morgen ook nog een dag blijven, voor we naar Grand Teton en Yellowstone National Park gaan. De stad is interessant vanwege de Mormonen, en we gaan zoeken naar de Olympische Spelen van 2002 en het grote zoutmeer. Qua planning zijn de dagen hierna dus weer voor de nationale parken en natuur, waarna we nog één stop maken in een stad, namelijk Great Falls MT. Vanaf hier rijden we naar Canada, waar Calgary 2 dagen ons huis is. Ook hier gaan we op zoek naar olympiërs, maar ook naar dinosaurussen in het provinciale park een eindje buiten de stad (zo’n 200 kilometer heen, en dus ook weer terug)…

De laatste dagen van ons originele reisschema zijn voor Banff en Jasper National Parks, met de beroemde Glacier Highway, voor we in een lange dag naar Vancouver rijden. Een dagje van auto poetsen en opruimen, en beetje van de stad zien, en dan is het einde onverwacht sneller dan we hadden gehoopt...

Maar na de teleurstelling heerst nu toch vooral blijdschap voor alle mooie dingen die we hebben gezien en meegemaakt. En al die leuke mensen en mooie dieren die we hebben mogen ontmoeten. Bedankt voor het terugvinden van ons plezier, lieve lynx…