Dag 189 - The last lead...

Alberta is net Nederland, met een klein beetje glooiing. Oneindige prairie, en dan ineens kleine verhalen in de middle of nowhere. Head-smashed-in buffalo jump is een kleine klif, waar Blackfoot indianen tot 150 jaar geleden bizons overheen lokten, hun dodelijke val tegemoet. Of Dinosaur Provincial park, waar zoveel botten worden gevonden in zogenaamde badlands. Ofwel een kleine Grand Canyon, vol met kleur, planten en dieren. En Calgary, met Yvonne van Gennip en Yep Kramer op een plaquette. Canada is kortom wel leuk...

Dat waren de Verenigde Staten ook trouwens. Ze lieten ons bijna niet gaan bij de grens. Grapje van de grenswacht. Al die verhalen over moeilijke grensovergangen blijven ons onbekend voorkomen. Zelfs Canadese speldjes gekregen bij binnenkomst in het land. O, en de auto moet 'eens een keer terug naar Nederland', maar tot die tijd; enjoy!...

Grand Teton en Yellowstone waren trouwens geweldig. Elanden, herten, een vos met jongen, wolven, een zwarte beer, een jonge en volwassen grizzly, Amerikaanse pelikanen, veel stoom en meer geisers. We zijn weer eens verschrikkelijk verwend. Na 6 maanden wel weer even wennen aan regen. Een nachtje slapen in de auto, in plaats van in de tent, en hotel in Great Falls was geen straf. En het weer in Canada verbetert gelukkig. Na 6 maanden van droog weer verveelt regen nog steeds heel snel... ;-)

Maar goed, de laatste loodjes dus, zoals in slecht Engels aangekondigd. Dat betekent dat we morgen naar Banff gaan voor 2 dagen bos en beesten, dan een dagje langs gletsjers rijden naar Jasper, en een dag wandelen tussen beren en elanden, en dan naar Vancouver. Oh, en geen zorgen over beren; we hebben beren pepperspray bij ons, naast alle andere veiligheidsmaatregelen als luid praten, de windrichting in de gaten houden en het herkennen van sporen. Wij zijn net echte padvinders...

Maar goed, Vancouver dus. Auto dagje schoonmaken en spullen die mee moeten in de tassen proppen. En dan nog één dagje in luxe van de stad genieten, zodat we zondag 9 juni weer veilig in Amsterdam aankomen.
Aan alle goede dingen komt dus nu echt een einde, maar het vervolg staat al klaar. Lucia brengt ons volgend jaar in één maand naar Alaska, zoals we hadden bedacht voor nu. En dat is iets om naar uit te kijken...

We hopen iedereen weer snel te gaan zien. Kijken we naar uit!!!

Ingrid en Anthony